عاشقانه

یه خاله بزرگ ناتنی دارم که از مادربزرگمم بزرگتره،دختر همین خالم اول دختر برادرشو برای پسرش خواستگاری میکنه و ازدواج میکنن با اینکه دختره حدود ۳ سال از پسره بزرگتره ،و دوتا بچه دارن الان..حالا ازونور هم برادر دختره میره خواستگاری خواهر پسره که حدود ۱۰،۱۲ سال از دختر هم بزرگتره و اونا ازدواج میکنن،،حدود ۶ ماه قبل از ما،،دختره فک کنم متولد ۷۸،۷۹ باشه،،حالا پریشب شنیدم که دختره بارداره...جالب بود برام..تازه پسر خالم و دختر خالم یه مدتی با هم خوبم نبودن،،حالا به اصطلاح بده بستون کردن😁 خلاصه دوباره حس حسادت من برانگیخته شد گفتم اینجا ثبتش کنم😁 شاید یه روز بیام بهشون بخندم😄

احساس میکنم باید برنامه ریزی کنم یه دفتر برنامه ریزی باید تهیه کنم،و کارایی که چندین وقته روی دوشم سنگینی میکنه رو بنویسم و انجام بدم، روتختی رو تموم کنم پته هامو بدوزم چنتا کتاب دارم باید تموم کنم روزا پیاده روی کنم تا یکم لاغرتر بشم دوست دارم تا نزدیکای اربعین همه ی این کارامو تموم کنم،و خیلی دلم میخواد سفر اربعین هم برم ان شاءالله بعد هم دوست دارم بطور جدی برم دنبال طب اسلامی برای بچه  تا آذر یکسال میشه دو تا روزه قضا هم باید بگیرم ان شاءالله تا ماه رمضان،ختم قرآنمم باید تموم کنم،بعدشم بخاطر پری روزه هام قضا بشن میخوام سریعتر بگیرمشون وقتی کارام میمونه احساس سنگینی میکنم !وقتی انجامشون میدم خیلی احساس ...

✨امام حسین علیه السلام:   "هر که خدا را، آن‌گونه که سزاوار اوست، بندگی کند، خداوند بیش از آرزوها و کفایتش، به او عطا کند." 📚بحار الأنوار، ج 68، ص 184  

من تصور میکنم که خیلی آدم بهتری شدم...اخلاصم خیلی زیاد شده، به یقین رسیدم...گاهی خودمو تو نیمه شب در حال مناجات با خدا تصور میکنم و باهاش حرف میزنم،،و در عین حال تو زندگی روزمره خیلی آدم معمولی و گمنامی هستم،،،همیشه اخه دوست داشتم که ظاهر زندگیم خیلی معمولی باشه و بدون چیز خاصی ولی پیش خدا اجر و قرب داشته باشم،اهواز که رفتیم توی قرارگاه کنار شهدای گمنام هم همینو بهشون میگفتم،،،مثل همونایی که امام علی میگن توی زمین گمنامن و توی آسمانها معروف...!  

دوباره امروز پریود شدم،واقعا آدمیزاد چشم سفیده،،،انگار همه اذیت های اون بچه ها تو سفر دوباره یادم رفته...الان ۴ ماهی هست که هنوز خبری نیست...فعلا هم به هیچ وجه حوصله دوا دکتر ندارم...بعدشم نمیدونم از کجا باید شروع کنم!حس بدیه... فعلا سعی دارم به همون برنامه های متفرقه خودم برسم و صبر کنم تا ببینم بعدش خدا چی میخواد،،،

امسال اومدیم راهیان نور اهواز..بعد از چند روز ۳ تا خانواده از دوستای همسرم هم اومدن...که همشون بچه کوچیک داشتن..ما که زودتر اومده بودیم اتاق جدا داشتیم ولی اونا چون اتاق کم بود مجبور شدن زنونه مردونه ش کنن ...وای که چقدر بچه هاشون اذیت میکردن و رو اعصاب بودن...اینجا اتاق اتاقه از بس صدای جیغ و گریه بچه شنیدم کلافه شدم!بچه یکی از دوستان ۲/۵سالشه باید دااائم بغل میشد..یه ثانیه مامانش یه متر ازش دور میشد اینقدر جیغ میزد اعصاب همه خورد میشد،،اونیکی هم همش بچه شبا بهونه میگرفت و گریه میکرد..اوفففف چقدر سخت بود ..بیچاره دوستم که تو اتاق اینا بود و یه بچه۱/۵ساله داشت دیگه داشت روانی میشد...تا بچه میخوابید اونا جیغ میزدن بچه بیدار میشد دیگه آخرش به ...